1975 Als Bertus Borgers terugkeert van een tournee met de Golden Earring door de Verenigde Staten verneemt hij tot zijn tevredenheid dat een demo die hij met leden van die band heeft gemaakt heeft geresulteerd in een platencontract. Met deze goede vooruitzichten slaagt hij erin een all star bezetting van de grond te krijgen: Herman Deinum en Hans Lafaille komen over uit Cuby & The Blizzards, Robert Jan Stips heeft dan al een succesvolle carrière als frontman van Supersister en toetsenist bij de Golden Earring achter de rug. Alleen gitarist Paul Smeenk is een onbeschreven blad. Gitarist Broer Bogaart maakt korte tijd deel uit van de band, maar prefereert een eigen groep op te richten. Gelanceerd als een ‘supergroep’ maakt Sweetd’Buster snel naam in het clubcircuit.
1976 De debuutelpee Sweetd’Buster verschijnt. De plaatverkoop valt tegen, maar de live-reputatie van de band groeit gestaag.
1978 Als de tweede elpee Friction verschijnt is Sweetd’Buster één van de populairste acts in het clubcircuit. Hoewel hitsucces uitblijft verkoopt de plaat uitstekend. Dankzij zijn bemoeienis met de elpees Sphritsz en Cha Cha van Herman Brood neemt de naamsbekendheid van frontman Bertus Borgers nog verder toe. Een opsteker is ook dat Brood een hit scoort met zijn versie van het nummer Still Believe, een compositie van Borgers en Smeenk die in de originele uitvoering te horen is op Friction.
1979 De derde elpee Gigs is een live-album, opgenomen in Zwolle, Arnhem en Tilburg en gemixed in Los Angeles. Het is de meest succesvolle plaat van de groep. Zanger/toetsenist Robert Jan Stips, die ondertussen naam maakt als producer van onder meer Gruppo Sportivo en The Nits, voelt zich toch niet helemaal thuis in Sweetd’Buster en houdt het voor gezien. Ook drummer Hans Lafaille stapt op. Er volgt een rommelige periode waarin Rinze Posthuma (toetsen), Jan Pijnenburg (drums, ex-Lucifer) en Eelco Gelling (gitaar, ex-Cuby & The Blizzards) korte tijd deel uitmaken van de groep. Met toetsenist Jons Pistoor (ex-Bruno Basta) en drummer Pierre van der Linden (eerder actief in Brainbox, Focus en Flavium) neemt de band het album Shot Into The Blue op. De opnamen vinden plaats in de Verenigde Staten. Dat dit niet zaligmakend is merken de bandleden als ze thuis de plaat beluisteren: de mix is zo rampzalig dat de plaat later in een nieuwe mix opnieuw wordt uitgebracht. Het kwaad is dan echter al geschied: Shot Into The Blue wordt veel minder goed ontvangen dan de vorige platen. Pierre van der Linden is dan inmiddels alweer vervangen door Leon Klaasse (ex-Valley Of Dolls).
1980 Als de verkopen van Shot Into The Blue tegenvallen ontstaan er onoverkomelijke meningsverschillen met de platenmaatschappij. Ook het aantal boekingen voor concerten van de nieuwe bezetting valt tegen. Eind ’80 doekt Borgers de band op. Hans Lafaille, Paul Smeenk en Herman Deinum stappen over naar de Harry Muskee Gang. Leon Klaasse gaat naar Powerplay. Jons Pistoor neemt met hulp van Bertus Borgers de elpee Night Cat op, die in 1981 bij CBS verschijnt (CBS 1575).
De hoogtepunten uit het oeuvre van Sweetd’Buster worden in de loop van de jaren verzameld en uitgebracht op diverse geluidsdragers – zie de pagina ‘Discografie’.